ქურდობა ბავშვებში მშობლებისთვის ძალიან მტკივნეული თემაა. ისინი ეძებენ ხერხებს, ბავშვის სწორ გზაზე დასაყენებლად, თუმცა ხშირ შემთხვევაში ყველაფერი უარესობისკენ იცვლება.

"მშობელი" გაგაცნობთ ბენჯამინ სპოკის რეკომენდაციებსა და რჩევებს.

გახსოვდეთ: როცა პატარა ბავშვი სხვის ნივთს იღებს, ეს ქურდობა არაა. ბავშვს უბრალოდ ძალიან უნდა აღნიშნული ნივთი, თან ჯერ თავისას და სხვისას უბრალოდ  ვერ არჩევს.

ნუ შეარცხვენთ ამის გამო და ნუ დაარწმუნებთ, რომ ცუდი ბავშვია. 

ამ დროს უბრალოდ უნდა უთხრათ: "ეს სათამაშო შენი მეგობრისაა, დავუბრუნოთ, შენ ხომ სახლში ისედაც ბევრი სათამაშო გაქვს“.

რას ნიშნავს ქურდობა შეგნებულ ასაკში?

როცა 6-12 წლის ბავშვი სხვის ნივთს  დაუკითხავად იღებს, მან უკვე იცის, რომ ცუდად მოიქცა. ის, ალბათ ჩუმად იმოქმედებს, მოპარულს დამალავს და დანაშაულს უარყოფს.

მშობლები ან მასწავლებლები, ფაქტის გაგებისთანავე მეტისმეტად შეშფოთდებიან-ხოლმე და ბავშვის საყვედურებით ავსებისა და შერცხვენის გარდა, არაფერი არ უნდათ. ეს ბუნებრივიცაა, ჩვენ ბავშვობიდან ჩაგვინერგეს, რომ ქურდობა სერიოზული დანაშაულია. მშობლებისთვის ძალიან მტკივნეულია ის ფაქტი, რომ მათი შვილი ქურდობს.

საჭიროა ბავშვმა იცოდეს, რომ ქურდობის შემთქვევაში საქციელს არ მოუწონებენ და მოპარული ნივთის დაბრუნებას მოსთხოვენ, თუმცა ასეთი ბავშვის დაშინება იმით, რომ აღარ გეყვარებათ, კატეგორიულად დაუშვებელია.

ავიღოთ მაგალითი: იქურდა შეგნებული და სამაგალითო მშობლების მიერ კარგად აღზრდილმა 7 წლის შვილმა, რომელსაც სათამაშოები და სხვა ნივთებიც საკმარისად აქვს. ასევე აქვს ჯიბის ფული, თუმცა შეიძლება ის მშობლებს ფულს პარავდეს, მერხის მეზობლებს ფანქრებს და ა.შ.  ქურდობა ხშირად უმიზნოა, რადგან ბავშვს ყველაფერი აქვს, რაც სჭირდება.

აქ უკვე საქმე ბავშვის გრძნობებს ეხება:  მას თითქოს რაღაც აწუხებს,  მის დაკმაყოფილებას კი სხვისი ნივთების მითვისებით ცდილობს, რომლებიც სრულიად არ სჭირდება.

უმრავლეს შემთხვევაში ასეთი ბავშვი თავს უბედურად და მარტოსულად მიიჩნევს.

შესაძლოა, მშობლების ალერსი და ყურადღება აკლია, ან თანატოლებს შორის მეგობრები ვერ მოძებნა.

ის ფაქტი, რომ 7 წლის ბავშვი ქურდობს, მოწმობს, რომ ამ ასაკში ბავშვები მშობლებთან დაშორებას განიცდიან. თუ ნამდვილ მეგობრებსაც ვერ იძენენ, თავი ყოვლად უსარგებლო არსებებად მიაჩნიათ. ალბათ, ამიტომაა, რომ მოპარული ფულით ხშირ შემთხვევაში მთელი კლასისთვის ყიდულობენ კამფეტებს, ან ამ ფულს კლასელებს აძლევენ, ანუ მათი მეგობრობის ყიდვას ცდილობენ. ამ არცთუ ისე სახარბიელო ასაკში, მართალია ბავშვები მშობლებს შორდებიან, თუმცა მშობლებმაც ხშირად იციან ჯიბრში ჩადგომა.

ნებისმიერ ასაკში, ქურდობის მიზეზი ყურადღებისა და სითბოს ნაკლებობაა, დანარჩენი მიზეზები კი (შიში, ეჭვიანობა, უკმაყოფილება) ინდივიდუალურია.

თუ თქვენ დარწმუნებული ხართ, რომ თქვენმა შვილმა(მოსწავლემ) იქურდა, მტკიცედ მოსთხოვეთ ნივთი დააბრუნოს და არ მისცეთ საშუალება, რომ მოგატყუოთ. თუ ბავშვმა ნივთი მაღაზიიდან აიღო,  ჯობს წაყვეთ მაღაზიაში და გამყიდველს უთხრათ, რომ მან ნივთი აიღო საფასური არ გადაუხდია, ახლა კი დაბრუნებას აპირებს.

დამცირება და შერცხვენა საჭირო არაა, ოღონდ კარგად უნდა შეაგნებინოთ, რომ ქურდობას არავინ შეარჩენს.

დაფიქრდით, ჰყოფნის თუ არა ბავშვს სითბო და ყურადღება, ჰყავს თუ არა მეგობრები. თუ საშუალება გაქვთ, მიეცით იმდენი სახარჯო ფული, რამდენიც მის თანატოლებს აქვთ. ასე ბავშვი იგრძნობს, რომ ისიც ისეთივეა, როგორც სხვები.

თუ ყოველივე ამის შემდეგ, ბავშვი მაინც აგრძელებს ნივთების მოპარვას, უმჯობესია ბავშვთა ფსიქოლოგს გაესაუბროთ.

მოამზადა მარიამ სოხაძემ