"მე მქონდა სათამაშოები ბავშვობაში. მქონდა რბილი სათამაშოები და გოგო თოჯინებიც, მათ შორის ისეთიც, თვალებს რომ ხუჭავდა და ძალიან ადრე მასწავლეს, რომ ამ სათამაშოებს უნდა მოვუფრთხილდე - ძველებით ვითამაშო და ახლებს იშვიათად შევეხო. იმიტომ, რომ გაფუჭდებიან, ლამაზი სათამაშოები კი ძნელად იშოვება.
გვქონდა ერთი სათამაშო ხარი. სადღაციდან ჩამოტანილი. მაგალითად, ლენინგრადიდან. შესაბამისად, განსაკუთრებით ძვირფასი. ხარი იყო დიდი, ბრტყელი ზურგით და რბილი რქებით. ახლა ვიცი, რატომ ჰქონდა ასეთი ფორმა: იგულისხმებოდა, რომ ბავშვი უნდა შემოჯდეს ზედ, რქებში ხელები ჩასჭიდოს და აჭენოს.
მაგრამ ჩვენ არ ვსხდებოდით ზედ: გაფუჭდებოდა.
მაგრამ ზოგჯერ ვსხდებოდით მაინც: როცა უფროსები ვერ გვხედავდნენ. ვსხდებოდით გულისფანცქალით. შიშით.
ასეთივე ხარი იყო ერთი ჩემი ნათესავის სახლში. ხანდახან იქაც მივდიოდით, და იქაც აკრძალული იყო ხარზე შეჯდომა.
შევჯექი ერთხელ იქ იმ ხარზე, ჩუმად, და მერე მთელი დღე ვკანკალებდი, ხომ არავინ გაიგო.
ასეთი იყო ჩემი ბავშვობა: სათამაშოები, რომლებსაც შორიდან უნდა უყურო. ჭურჭელი, რომელიც ვიტრინაში უნდა ელაგოს. კაბა, რომლებიც წელში ერთხელ, რომელიმე საზეიმო ღონისძიებაზე უნდა ჩავიცვა და მთელი წელი ელოდები ამ დღეს.
ვზივარ ახლა სახლში ჩემი საუკეთესო, წესით გამოსასვლელი კაბით, რომელსაც მაშინ ვიცვამ, როცა თავს მარტოდ ვგრძნობ და რაღაც მშვენიერი მჭირდება, და ვფიქრობ: რა საჭიროა სათამაშო, რომლითაც ვერ ითამაშებ. რა საჭიროა ნივთები, რომლებიც ვიტრინაში უნდა გამოფინო. რა საჭიროა ადამიანები, რომლებსაც ვერ ეტყვი, ვინ არიან შენთვის და არ იქნებიან შენთან, როცა გჭირდება. და რა საჭიროა ცხოვრება, რომელსაც შორიდან უნდა უყურო, რომლითაც ვერ იგრძნობ, რომ ცოცხალი ხარ, იმის შიშით, რომ შეიძლება რაღაც გაფუჭდეს. იმის შიშით, რომ შეიძლება სამუდამოდ მარტო დარჩე, რადგან არ აკეთებ იმას, რასაც გასწავლიდნენ, ისე, როგორც მოგეთხოვება.
დაე გაფუჭდეს ყველაფერი. შეეხე.
და ითამაშე".
ლია ლიქოკელი
