„დიდი ხანი ველოდი დღეს, როცა ქუჩაში თავშლის გარეშე გავიდოდი და ეს დღეც დადგა. ველოდებოდი საზოგადოების გაოცებულ სახეებს და მოლოდინებმაც არ მიღალატეს. მე მსიამოვნებს რომ გამორჩეული ვარ, რომ სხვებს არ ვგავარ, რომ მე მე ვარ, რომ ალოპეცია მაქვს“.

სალომე სოხაძე 36 წლისაა და საკუთარი დიაგნოზი, როგორც ის „მშობელს“ უყვება, 10 წლის ასაკში გაიგო.

„ყველაფერი ერთ გაზაფხულს ჩვეულებრივ დღეს დაიწყო, მაშინ მხოლოს 10 წლის ვიყავი. ეზოდან სახლი ამოვედი. დედაჩემის უჩვეულო მზერა შევნიშნე და მისი გაბრაზებული და სასოწარკვეთილი მკაცრი ხმა მომესმა (ის ხმა ეხლაც მკაფიოდ ჩამესმის ყურში) - „ეს რა ჩაიდინე წარბს რა უქენი“. სასწრაფოდ წამოვხტი და სარკეში ჩავიხედე, იქედან სულ სხვა სალომე მიყურებდა, ცალი წარბით... დიდი დრო არ დამჭირვებია დედის დარწმუნებაში, რომ წარბისთვის ხელი მე არ მიხლია.

იმ დღიდან დაიწყო ჩემი გაუთავებელი ვიზიტები ექიმებთან, მათი მკითხაობების მოსმენა, გამოკვლევები და ბოლოს დიაგნოზი... ალოპეცია.

ათი წლის ბავშვისთვის ეს მარტივად გასაგები არ იყო, არ ვიცოდი რას ნიშნავდა, რა მელოდა წინ, რა გზა უნდა გამევლო, თუმცა იქით ვამშვიდებდი სასოწარკვეთილ და დაბნეულ დედას, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა.

დედა პროფესიით ექიმია, ის ყველაფერს გამადიდებელ შუშაში უყურებდა, ძალიან მტკივნეულად განიცდიდა და უზომოდ ნერვიულობდა. როგორც ყველა დედა ალბათ, თავსაც იდანაშაულებდა, ეძებდა მიზეზებს, იკვლევდა ყველაფერს, თუმცა მოსვენებას არ აძლევდა ფიქრი იმაზე, თუ რატომ დამემართა სრულიად ჯანმრთელ ბავშვს.

როცა თბილისი ამოწურა და ყველა ექიმი მომატარა (ექიმბაშებიც მათ შორის), ძალები საზღვრებს გარეთ მოსინჯა, იყო მოსკოვი, გერმანია... საბოლოოდ კი ალოპეცია ჩემს თავზე იზრდებოდა და უფრო მყარად სახლდებოდა ჩემში.

იმ დროს ძალიან მტკივნეული იყო ჩემთვისაც, 10 წლის ბავშვისთვის, რომელიც ძალიან აქტიურად ცხოვრობდა, ცეკვავდა... ალბათ იმიტომ, რომ დედა ექიმია და ასმაგად მეტად განიცდიდა ამ მდგომარეობას, მე კიდევ უფრო განვიცდიდი, როცა ამ მდგომარეობაში ვხედავდი მშობელს. ვფიქრობდი, რომ რაღაც სასწაული მჭირდა. თუმცა ჩვეულებრივად ვაგრძელებდი ცხოვრებას, დავდიოდი სკოლაში, ხან თმით, ხანაც უთმოდ, თავზე მოხვეული შარფებით, ან ბენდენებით. ისმოდა კითხვები რა ჭირს? რატომ აქვს თავზე მოხვეული? -  პასუხი კი ყოველთვის მზად მქონდა - მე ალოცეპია მაქვს. არასდროს მქონია სურვილი ვინმესთვის რამე დამემალა. რატომღაც მეგონა რომ ამ ჯადოსნური სიტყვის მნიშვნელობა ყველამ იცოდა“.

დიაგნოზს სალომესთვის ხელი არ შეუშლია, ის დღეს ორი შვილის დედაა და ცხოვრებას ჩვეულ რეჟიმში აგრძელებს.

„ოჯახი ადრე შევქმენი. ჩვენ ორი გოგო გვყავს. თაკო 19 წლის არის და ჩემი ძალიან ახლო მეგობარია. ბევრს ვსწავლობ მისგან. ის ცხოვრებას განსახვავსბული მზერით უყურებს და ცდილობს მეც სხვანაირად დამანახოს. ანასტასია კი 10 წლისაა. მოუსვენარი, ცელქი და ძალიან თბილია. ისინი ძალიან ჩვეულებრივად უყურებენ დედას, რომელიც თითქმის სულ ჩალმებით დადის. თაკოს განსაკუთრებით ძალიან მოსწონს ჩემი ინდივიდუალურობა და სტილი. ტატუც ჩემს ხელზე მისი შექმნილია. “სალომე ალოპეციით” - ესე დაარქვა.

ალოპეციამ ბევრი მასწავლა, ბევრი თვისება გამომიმუშავა, ალოპეციამ შემაყვარა ჩემი თავი, შემიქმნა ჩემი სამყარო, გამიჩინა ბევრი მეგობარი და რაც მთავარია ყოველთვის ყურადღების ცენტრში ვარ.

„გოგონა ჩალმით“ - ეს ფრაზა ბევრჯერ გამიგია, მომისმენია და გამცინებია. ეს მე არ მანგრევს, არ მანადგურებს და მინდა ყველა ჩემნაირად ფიქრობდეს. დღეს 36 წლის ასაკში მე შევიცვალე. ბევრი ვისწავლე ცხოვრებისგან, გავაანალიზე, რომ ალოპეციასთან ბრძოლა უშედეგოა, მაგრამ მჯერა რომ, ბრძოლა, გამარჯვების შემდეგ იწყება.

ადრე თუ ვითვლიდი და ვნერვიულობდი თითოელ თმის ღერზე, რომელიც ვარდებოდა ჩემი თავიდან, ეხლა უბრალოდ ქარს ვატან და ვემშვიდობები.

მთავარი ჩემი დიაგნოზი არ არის. მთავარი ჩემი გარეგნობა არ არის. არ მრცხვენია რომ მე ალოპეცია მაქვს, არ მრცხვენია, რომ ჩემი ორგანიზმი ვერ ეგუება თმის ღერს და მას იცილებს. მთავარი ჩემს ირგვლის მყოფი ადამიანები, ოჯახის წევრები, ქმარი, მეგობრები და ყველა ის ადამიანია ვისაც მე ესეთი განსხვავებული უყვარვარ. ჩვენ ასეთი „განსხვავებულები“ ბევრნი ვართ და ვამაყობ თითუეული მათგანით. ჩვენ ერთმანეთი გვყავს ჩვენ ალოპეცია გვაქვს, ჩვენ  ის გვიყვარს  და მის არ გვრცხვენია“.

სალომე მოუწოდებს მშობლებს, სწორად მიაწოდონ შვილებს ინფორმაცია, არაფერი დაუმალონ და აუხსნან, რომ ისინი არაფრით განსხვევდებიან სხვებისგან.

„მინდა მშობლებს კარგად დავანახო ამის არსი. ეს არ არის რამე სასწაული, რაც ადამიანს შეიძლება ჭირდეს. ეს არის მდგომარეობა, მე ასე ვეძახი, როცა ადამიანის ორგანიზმი იცილებს თმის ღერს, რაღაც პერიოდში. არაფერს სხვას არ იწვევს, არც გენეტიკურად საშიშია და რა თქმა უნდა არც გადამდებია. მშობლებს, რომლებიც მწერენ და განიცდიან შვილების მდგომარეობას, მინდა ვუთხრა, თქვენ უნდა დაანახოთ თქვენ შვილებს, რომ არაფერი განსაკუთრებული არ ჭირთ. ჩვენ არ უნდა ვითვლიდეთ ადამიანის სხეულზე თმის ღერებს, არ უნდა ვასხვავებდეთ თმის ფერით, ჩვენ ამ საზოგადოების სრულყოფილი წევრები ვართ. მესმის ყველა მშობელის, რომელიც მწერს, რომ არ დანებდება და ყველაფერს გააკეთებს, რათა შვილებს თმა დაუბრუნდეთ, მაგრამ არასწორად ესმით. რთული მოსასმენია, მაგრამ ალოპეცია არ იკურნება. მე 26 წელი დამჭრდა იმის გასაცნობიერებლად, რომ ალოპეციასთან ერთად ცხოვრება არის ჩვეულებრივი ამბავი“.

დღეს ის ამ თემატიკის ჯგუფის „ჩვენ ალოპეცია გვაერთიანებს“ დამფუძნებელია და სხვა ადამიანებს ეხმარება რეალობის სწორად დანახვაში.

„წინა წლის გაზაფხულზე გადავწყვიტე ამ თემაზე მემუშავა. ორ გოგონას შევხვდი, რომლებიც ძალიან სასოწარკვეთილები იყვნენ და ერთ-ერთმა ისიც მითხრა, რომ ამის გამო სამსახურიდან წამოვიდა, რადგან ვერ ამხელდა, რომ ის ასეთია. მაშინ მივხვდი, რომ საზოგადოება ძალიან ვაშავებთ. არ შეიძლება ადამიანებს თმის ღერი დავუთვალოთ და ამის გამო ჩარჩოში ჩავსვათ. ჩვენ გვაქვს ყველაფრის უფლება, პირველ რიგში ცხოვრების და მერე დანარჩენი.

„ჩვენ ალოპეცია გვაერთიანებს“ დახურული ჯგუფია, სადაც ძალიან გაიზარდა უკვე წევრების რაოდენობა. ჯერ მე მიმეგობრდებიან და მე ვამატებ სურვილისამებრ, რადგან მყავს მეგობრებში ისეთები, ვინც ჯერ არ არის მზად ამ ნაბიჯის გადასასგმელად. ჩვენ გარდა იმისა რომ ყოველდღიურად ვწერთ ერთმანეთს, ძალიან ვმეგობრობთ, ვიკრიბებით, ბევრს ვუყვებით ერთმანეთზე, ვსაუბრობთ. ყველაზე მნიშვნელოვანი თანადგომა და ერთმანეთის იმედია. ეხლა უკვე ზუსტად ვიცი რომ მე მათ გარეშე ვერაფერს ვერ შევძლებდი. და ყველაზე მთავარი გმირი და ჩემი ყველაზე დიდი სტიმული ჩემი ორი შვილია - უფროსი, რომელიც არ მაძლევს მოსვენების საშუალებას და ყველაფერს მიგეგმავს თავის მეგობარ ზუკასთან ერთად, რომელმაც თავის მხრივ, ყველანაირად დაამსხვია სტერეოტიპი და დამანახა რომ თმა მართლაც არ არის მთავარი ჩვენს ცხოვრებაში“.

ირინე არდაშელია

სპეციალურად „მშობელისთვის“