გათენდა - ასე დავიწყებ.

არა, ნამდვილად გათენდა, მაგრამ ეს მაინც არაა ჩემი დილის დასაწყისი.

არა, ამ გათენებით დილა არ იწყება. ამ გათენდებით იწყება პირდაპირ დღე.

არა, დილის გათენებით კი ყოველთვის დღე იწყება, მაგრამ დღეს არ არის ერთი ჩვეულებრივი, რიგითი, ყოველდღიური დღე.

ეს ჩემი, ემიგრანტის, პირველი დღეა.

როგორია ეს დილა?

სამსახურიდან მოსული ნუნუს ფაცი-ფუცზე მეღვიძება. ძალიან ცდილობს უხმაუროდ მოძებნოს საჭირო ნივთები, საბანაოდ შევარდეს, ჭამოს და დაიძინოს.
ნუნუ ღამე მუშაობს.
გიჟს უვლის. მთელი ღამე.

შინაურულად მეცნობა, თავაზიანად მიმასპინძლდება ყავით, მიხსნის რა, სად და როგორ არის სახლში. გული უგრძნობს უკვე საკმაოდ ვიქნები დაძაბული და დაძინებადე ცოტას მამხნევებს.
იძინებს.

მერე მეც ცხელ წყალს ვუშვერ სახეს.
საჭმელი არ მინდა.
მერე ვთხოვ ვინმეს მაღაზია მიმასწავლოს. ან ვინმე წავა და გავყვები.
ირინამ ტკბილეული მომიტანა და ვერც გავსინჯე. ახლა ჭამა დანაშაულივითაა.

ოთახში ვზივარ და ვწერ. მინდა იატაკზე დავჯდე და მრცხვენია. მგონი თავისუფლება აღარასოდეს მექნება.

ნუნუმ ძილის წინ ლოცვები წაიკითხა. მეუცნაურა რატომღაც.

აქ ბერძნული ეკლესია ყოფილა. ქართველებიც იქ დადიან.

გუშინ საღამოს მკითხეს მარხვაზე თუ ხარო. ესეც ძალიან მეუცნაურა.

გუშინ ძალიან "ქართული" დახვედრა მომხვდა თვალში.

ჩვეულებრივი, უტაქტო. კიდევ კარგი ირინა იყო. უიმედობა გამიჭირდებოდა ხომ ვიცი.
ოჰ, ის წუთი სადგურზე! საუკუნე-წამი, წუთი კი არა. ის წამი, ვიდრე ირინა დამიძახებდა. რა მძიმეა სხვისი მიწა.

...
გული მიჩუყდება ახლა. სახლში მინდა. ტირილი მინდა. დედა მინდა.

ტირილი მერიდება. ყველას გაეცინა გუშინ რომ ვიტირე. როგორი ნაცნობია ალბათ მათთვის ჩემი ემოციები.

მერე ვიტირებ. ბანაობისას. მერე - აივანზე. მერე - ძილისას.
...
ახლა სამზარეულოში ვზივარ. აივნის კარი ღიაა. არ მეჩვენება - ჩიტების ხმა მესმის. მიკვირს ძალიან. საოცარი ხმაა, მაგრამ ხმა. ჩემთვის კი თითქოს ჭიკჭიკი არცაა. დეკემბერია. რა დროს ჩიტების გალობაა.

ტირილი მინდა.

მეზობელი სახლის აივანზე ქალი სარეცხის ფენს.
სახლები ძალიან ახლოს დგას. მეორე აივანზეც ქალია. ტელეფონით ლაპარაკობს, თან ალაგებს. სწრაფად. ის ქალიც სწრაფად, გაუსწორებლად აყრის თოკებს გარეცხილ ტანსაცმელს. კიდევ ვიღაც კაცი გამოდის, სწრაფად ეწევა და ისიც ლაპარაკობს.
ვიღაც მუსიკას უსმენს.

ყველა რატომ ჩქარობს?
ასე ხმამაღლა რატომ ლაპარაკობენ?
სულ რატომ იცინიან?

აი, რაც ამ მიწაზე დავეშვი, სულ ამას ვფიქრობ. თითქოს მოსწრებაზე არიან. ალბათ ამიტომაც ასწორებენ ყველაფერს.
ჩვენ დასწრებაზე ვართ. თორემ დროის მეტი რა გვაქვს. ჩვენ საქმე არ გვაქვს, ამათ - დრო.

დრო... ჩემი დრო.
...

მალე ბიძაშვილს ვნახავ. ნატოს სანახავად წავალთ და ქალაქს დავათვალიერებ, ირინა დამპირდა. კიდევ ნომერი მჭირდება. სახლში მინდა დარეკვა.

ტირილი მინდა...

...
არ ვიცი აქ როგორ უნდა ვიცხოვრო.
დავდივარ და ვგრძნობ საკუთარი თავი დავკარგე.
ასე უცებ როგორ ჩამოვიცალე. სად წავედი.
აქ როგორ უნდა გავძლო?
ამას რას შევეჭიდე.
ყველა როგორი ყალბი და ცარიელია.
ქალაქია სავსე ნაგავის გროვებით. რაღაცნაირად დავიზაფრე. სიმბოლოსავითაა - ყელამდე ნაგავი.

ნუნუ არა. ნუნუ მშობლიურია რაღაცით. თბილი. და ვეცოდები. პირველად მიხარია რომ ვიღაცას ვეცოდები. რა მაცინებს. დანაშაულივითაა ახლა სიცილიც.
...
ირინასთან ოჯახში ისე მიმასპინძლეს თავი ლახუნდარაში მეგონა. იტალიელები როგორი სტუმართმოყვარეები ყოფილან.

ლახუნდარა. ჩემი ლახუნდარა.
სახლში მინდა. ტირილი მინდა.
...
ღმერთო, ამ ქვეყანაში არ იხედები? აქ მოსული ქართველი შენ არ შეგიქმნია აშკარად ხომ? მეც ასეთი უნდა გავხდე?

აქ რაები ხდება. აქ ყველა ერთნაირი რატოა?
...
არ შემიძლია. აქ ვერ ვიქნები. მე საერთოდ აღარ ვარ. ან რაებს მიყვებიან. მაშინებენ იმედია. ან მე ვარ შეშინებული.

აღარ შემიძლია ტირილი.
არაფერი აღარ შემიძლია.
კოშმარია.
ეს რა სიმწარეა,ღმერთო!
რატომ საერთოდ არ მომტეხე ის ფეხი. ორივე ფეხი რატომ არ მომტყდა. აქ რატომ მოვედი. აქ რა მინდააააა
...
ეს საუკუნესავით დღე დამთავრდა. თუ ვერ დავიძინებ მოვკვდები.

აუ, რა ცხოველია ასეთი ადამიანი რომ ამ ყველაფერს ეჩვევა და უძლებს.

მონასავით ვგრძნობ თავს. მგონია, ყველაფერი აკრძალული მაქვს. მგონია კანიც კი გამაძვრეს და შემიცვალეს. მხოლოდ სუნთქვა შეიძლება სურვილისამებრ. ამას ვერ გავუძლებ უბრალოდ.

სად წავედი ვერ ვხვდები. მე არ ვარ საერთოდ. ოდნავი მე არ ვარ. სულ ასე ვერ გავუძლებ.

...
არ მეძინება და ვერ გავიგე კარგია თუ ცუდი. დაძინების მეშინია. შუქს ვერ ვანთებ დავწერო და სული მოვითქვა. ყველას ძინავს.
მე აქ ვერ გადავრჩები. უფრო ცუდი გავხდები. აქ კარგი ვერ იქნები. აქ ადამიანური არაფერი დამრჩება. მონატრებასაც ვერ გავუძლებ. ჰაერიც მახოჩობს მგონია.

ძალიან მეშინია. მეშინია...

(ჩემი, როგორც ემიგრანტის პირველი დღე. 9 დეკემბერი, 2014 წელი. ზუსტად ისე, როგორც მაშინ დამიწერია.)

ელისო კავილაძე (ჭინჭარი)

ელისო უკვე 4 წელი და 3 თვეა ემიგრაციაშია

სხვა ჩანაწერების სანახავად ეწვიეთ გვერდს ჭინჭარი